Λίγο η κρητική φλέβα η γονική, πιότερο το ανελέητο φως της Κρήτης, το πλήθος τα βιώματα που μόνο εκείνη αντέχει να χαρίζει, μαζί και οι μυθικές αισθήσεις των πρώτων αλλά και των μετέπειτα χρόνων συνθέτουν τις πηγές που αναβλύζουν. Τη μακροχρόνια θητεία στα σοκάκια και τις λεωφόρους της νόησης ακολουθούν η επιστημονική καριέρα και η μόνιμη παραμονή στο εξωτερικό. Κι όλο να σώνεται το νερό κι οι ρίζες να τραβούν κατά μέσα. Τόσο που να μην ξέρεις πια τι κρατάει από την πηγή και τι από την έλλειψή της. Και η ποίηση, εκείνη μονάχα, να μάχεται στα μαρμαρένια αλώνια, να αποστάζει φως συμφιλιώνοντας τα αντίθετα, για να χαρίσει τους χάρτες που οδηγούν στα ξέφωτα του ονείρου, μακριά πολύ από δρόμους και τρόπους ρυμοτομημένους. Ο Μύρων Ξένος είναι ένας άνθρωπος πιστός στην ιδέα πως οφείλει να παραμερίσει για δύο λόγους: πρώτα για να περάσει ο ποιητής και στη συνέχεια –το σπουδαιότερο– ο ίδιος ο αναγνώστης. Μια και αν δεν κατοικηθεί το ποίημα στον τόπο του Άλλου, ποίηση δεν υπάρχει.